Herken jij dat ook? Dat je liever je mooie kant laat zien dan je rafelrandjes, zelfs naar je partner toe? En dat dat dan leidt tot verwijdering, terwijl je juist zo je best doet om door hem gezien te worden? Elin overkomt het regelmatig. Moe wordt ze dan van haarzelf… Gelukkig hebben zij en Kars jaren geleden een prachtig Encounter-weekend gedaan. Dat geeft hen de tools om beter met zo’n situatie om te gaan.
Ik ben de vrouw die altijd alles op orde heeft; ik regel zaken tot in de puntjes. Mijn omgeving kan op mij bouwen en ik krijg daarvoor vaak complimenten. Maar soms ga ik te ver. Ik vind dat het altijd beter kan. Dat perfectionisme drukt als een last op mijn schouders. Ik loop leeg op mijn eigen gedrag.
Als ik dan zo druk bezig ben met presteren, kan ik Kars en de kinderen vergeten. Voor hen zorgen wordt bijna een item op mijn to-do-lijstje. De was is gedaan en het eten staat op tafel, maar ik heb geen werkelijke belangstelling voor hen. Het wordt dan stil tussen ons. In die stilte kan ik Kars verwijten dat ik het allemaal alleen moet doen. En als een manager kan ik hem dan vragen om te doen waar ik zelf niet aan toekom, maar wat in mijn ogen toch moet gebeuren. Een afwezige, koude, sturende vrouw…
Wat heb ik dan een hekel aan mezelf als ik die harde vrouw tegenkom en merk dat ik vastzit in het keurslijf van de kéurige Elin; een keurslijf dat ik overigens zelf steeds aantrek. Verdrietig word ik ervan. Ik zou wat meer lef willen hebben om ook eens mijn rafelrandjes te laten zien, de controle los te laten. De hele dag lezen, ’s ochtends met de gordijnen ópen dansen, lekker niet stofzuigen als er bezoek komt, gillend van de duinen afrennen, in de plassen stampen. En dan toch ervaren dat ik goed genoeg ben.
Ik heb van thuis uit meegekregen om altijd mijn best te doen. Om voor de acht te gaan en geen genoegen te nemen met een zesje. Ook moest ik mijn eigen boontjes doppen. “Niet zeuren! Aanpakken!”, zei mijn moeder dan. Ik vind het daarom nog steeds moeilijk om Kars om hulp te vragen.
Laatst overkwam het me weer. Ik was al dagen bezig om een deadline op het werk te halen. Wanneer Kars enthousiast vertelt over zijn dag, zie ik me ondertussen een werkaantekening maken. Hij stopt zijn verhaal en ik zie de teleurstelling in zijn ogen. Wat voel ik me een trut…
Na het eten schiet ik toch weer naar mijn werkkamer. Want o wee als iemand mij de schuld zou kunnen geven dat er iets misgaat…! En als ik dan tegen negenen beneden kom en Kars op mij zit te wachten met de thee, plof ik leeg op de bank. Geen puf meer voor een goed gesprek, dus de tv gaat aan. En zo zitten we stil naast elkaar voor de buis.
Die nacht lag ik nog uren te draaien en de volgende ochtend zag ik in de spiegel een vermoeide vrouw met een verbeten mond, in plaats van de stralende Elin. Ik besloot om mijn gevoelens en mijn worstelingen op te schrijven zoals we dat tijdens het Encounter-weekend hadden geleerd. Ik hoopte daardoor mijzelf beter te begrijpen en bij hem een luisterend oor te vinden.
Lieve Kars,
Ik heb de laatste weken weer zoveel op mijn bordje op het werk.
Ik voel me verscheurd tussen het daar goed willen doen en er tegelijk ook voor jou en de kinderen te zijn. Toen ik gisteren tijdens jouw verhaal afgeleid was, zag ik je teleurstelling. Ik schrok en dacht “O, shit, daar doe ik het weer!” Ik vond mijzelf een bitch, maar ik deed alsof er niets was gebeurd. En toen ik laat beneden kwam, voelde ik me schuldig. Maar ook dat zeg ik dan niet.
Ik doe stoer. Alsof ik alles onder controle heb. Maar ik kan wel janken. Ik heb het helemaal niet onder controle. Ik ben stikbang dat iemand dat doorheeft en dat ik afga als een gieter. En zelfs tegenover jou houd ik me stoer overeind. Want de stralende, zelfverzekerde Elin is toch veel leuker?
Ik zou zo graag dat masker van die stoere Elin bij jou willen afzetten en laten zien wat er werkelijk in mij speelt. Ik zou het liefst in jouw armen kruipen, want daar voel ik me veilig en ontspannen, daar kan ik loslaten en klein zijn. Maar ik ben zo bang dat je afhaakt op mij en dat ik dan alleen kom te staan. Ik zou jouw hulp willen vragen om uit deze cirkel te breken, maar ik blijf stil, want ik vind dat ik het alleen moet kunnen. Wat heb ik dan maar weinig vertrouwen in mezelf dat ik jouw liefde waard ben…
En nu ik dit zo opschrijf, voel ik de spanning uit mijn lijf wegstromen en schaam ik me dat ik dit alles zo lang voor me heb gehouden.
Liefs, Elin
Nadat ik mijn brief had voorgelezen, gaf Kars mij een knuffel. Hij was niet geïrriteerd. Vond het niet gek. Hij nam mij serieus en kwam niet met oplossingen. Hij was juist blij dat hij er voor mij kon zijn. Ik voelde mij zo veilig in zijn omhelzing en kon mijzelf, door zijn reactie, beter accepteren.
Wat was dit een eyeopener voor mij. Ik ontdekte dat ik werkelijk mijzelf mag zijn bij Kars. Dat hij mij accepteert zoals ik ben, met mijn stralende kant, maar ook met mijn onzekerheid en regelzucht. Wat gaf dat een opluchting en wat hielp en helpt mij dat nog steeds om opener naar hem te zijn.