Tijdens ons weekend leerden we te dialogeren en ons te openen naar elkaar. Inmiddels zijn we allemaal flink geoefend in onze communicatie samen. Ons schrift staat vol met zelfreflectie en waardering voor elkaar. Toch?
Of is het een klaagschrift geworden en ben je van lieverlee de moed een beetje verloren?
We horen ook best vaak: “We schrijven niet, maar we kunnen wel beter praten.” Dat is geweldig, maar schrijven geeft toch echt een andere dimensie, rust en aandacht. Woorden kunnen ook veel verbloemen en bagatelliseren. Het is mooi om de stap te zetten naar elkaar en naar jezelf door de dialoog samen op te pakken, bijvoorbeeld door elk weekend over deze vraag-van-de-week te gaan schrijven. En als je dat allang doet: chapeau! Veel schrijfplezier.

Als ik denk aan onze communicatie: waar word ik blij van en wat kan ik beter doen? HVIM?