We zijn zo gewend aan elkaars aanwezigheid, dat de dingen die we voor elkaar doen vanzelfsprekend kunnen worden. We geven elkaar de hele dag door kleine cadeautjes. Een beetje aandacht, de afwas doen, een knuffel, even koken, elkaar uitdagen om een stapje te zetten of het juist wat rustiger aan te doen. En zien we dat nog wel van elkaar? Of is onze aandacht vooral gericht op wat de ander niet doet?