De bekende Schiphol-slogan. Je ziet iets moois, besluit dat je het wilt hebben, koopt het en vliegt naar je bestemming. Zo nemen we veel beslissingen in het leven. Maar als het om onze relatie gaat? Dan werkt het ineens niet zo makkelijk.
Laatst vertelde ik een vriendin over het relatieweekend van Encounter. Ze was super geïnteresseerd. Ze wilde weten hoe het werkte, wat het ons had gebracht. De voorbeelden van hoe wij lastige situaties aanpakken en hoeveel plezier we samen hebben, maakten indruk. Ze vertelde dat het bij haar weleens anders liep.
En toen liet ik bewust het bommetje vallen:
“Over drie weken is er weer een Encounter-weekend, er zijn nog een paar plekken vrij. Meld je aan!”
Ze viel stil. Durfde me niet goed aan te kijken.
Ik vroeg haar: “Wat gaat er nu door je heen?”
Ze zuchtte. “Mijn eerste gedachte? Wegwezen. Dit gesprek wil ik niet meer voeren.”
En toen, na een moment van nadenken, voegde ze toe:
“Schaamte. Ik schaam me om toe te geven dat mijn relatie niet is zoals ik had gehoopt. Dat ik dacht het anders te doen dan mijn ouders, maar dat dat niet helemaal is gelukt. Dat ik soms niet onbevangen kan praten met de persoon die het dichtst bij me staat. Dat ik moeite heb met hoe hij sommige dingen met de kinderen aanpakt, maar dat ik het niet durf te zeggen. Bang dat ik de sfeer verpest, dat hij boos wordt, of dat hij mij lastig vindt. We zijn absoluut niet van plan om uit elkaar te gaan, maar ik weet ook: het kan leuker, opener, ontspannener.”
Ze kon zichzelf er misschien nog wel overheen zetten. Maar dan… de volgende stap: het bespreken met haar partner.
Want hoe je het ook verpakt –
“Ik vind je geweldig, ik hou van je en er is niemand anders met wie ik oud wil worden. Daarom wil ik investeren in onze relatie.” –
de ander zal schrikken en toch minstens een van de volgende reacties hebben:
– “Wat bedoel je? Is het dan niet goed tussen ons?”
– “Wil je soms uit elkaar?”
– “Vind je me niet goed genoeg?”
En dan diezelfde instinctieve reactie: weg hier. Niet over praten. Het komt wel goed. We gaan gewoon een keer samen uit eten. Of een weekendje weg.
Ik weet het, ik ben bevooroordeeld. Ik heb zelf ervaren hoe waardevol Encounter is. Maar ik blijf het gek vinden dat mensen zoveel investeren in hun persoonlijke ontwikkeling – cursussen over in je kracht staan, effectief leiderschap, personal coaching – maar zodra het over hun relatie gaat, sluiten ze de luiken. De norm lijkt te zijn: je relatie moet je gewoon zelf kunnen fixen. Alsof je een loser bent als je daar hulp bij zoekt.
En dan hoor ik stellen zeggen:
“Het is nu gewoon even een drukke periode.”
“Straks hebben we meer tijd voor elkaar.”
En als ik ze dan een jaar later spreek?
“Ja, weet je, kinderen zijn veerkrachtig, ze gaan best goed om met de scheiding.”
Het is eigenlijk zo simpel.
Je leest over een Encounter-weekend, hoort enthousiaste verhalen van anderen. Je beseft: dat willen wij ook. Dus je meldt je aan. Je pakt je koffers en reist samen af naar bestemming Leuke Relatie.
Echt, zo makkelijk kan het zijn.
Ben jij er klaar voor?