De Valentijnsavond van Rachel lijkt hetzelfde als die van vorig jaar. Toch is er een groot verschil. Hieronder vertelt ze haar verhaal.
“Heb je een speciale gelegenheid vanavond?” vroeg ik aan mijn vaste klant. Ze wilde haar haar deze keer een stuk korter dan normaal. Het werd een mooie, rommelige bob die haar fantastisch stond.
“We gaan naar een Encounter weekend.” vertelde ze enthousiast. Jaren geleden waren zij en haar man geweest en nu gingen ze opnieuw. Het had ze zoveel gebracht dat ze het nog een keer wilden doen. Haar verhaal bleef hangen. Ze noemde veel herkenbare dingen en stelde vragen die me aan het denken zette over mij en Bart. Hoe vaak namen wij nog echt tijd voor elkaar? Hoeveel wisten we eigenlijk nog van elkaars dagelijkse leven, dromen en twijfels?
Een maand later had ik alles op de Encounter website gelezen inclusief de ervaringen van anderen en stiekem gepolst of mijn ouders een weekendje op de kinderen konden passen. Maar het er met Bart over te hebben? Elke keer stelde ik het uit. Bang voor zijn reactie, bang dat hij het onzin zou vinden of als kritiek op onze relatie zou opvatten. Intussen kwam de datum van dat weekend steeds dichterbij.
Een avond, toen de kinderen net naar bed waren, zaten we op de bank. De televisie stond aan maar we keken nergens echt naar. Bart niet aankijkend haalde ik diep adem en begon over dat we het zo druk hadden, hoe weinig we écht praatten, dat ik twijfelde over mijn werk en dat ik het graag eens met hem daarover wilde hebben. Dat ik behoefte had om samen tijd vrij te maken. Voordat ik over Encounter kon beginnen kapte hij me af. Keek me eerst wat verwonderd aan maar zei toen:
“Meissie, als jij dat wil, dan regel ik dat. Even samen eruit is een goed idee. Laat het maar aan mij over!” Tevreden leunde hij weer achterover.
Ik was even stil. Misschien maakte ik het ook wel groter dan het was. Het komt vast goed als we het weer wat rustiger hebben.
Op Valentijnsdag verraste Bart me met een perfecte avond. Toen ik thuis kwam uit mijn werk was de oppas er al en had hij samen met de kinderen ‘mama’s mooiste jurk’ klaar gelegd. We gingen naar mijn favoriete – maar veel te dure – restaurant. Het was een top avond. We lachten en praatten, maar de moeilijke onderwerpen liet ik achterwege. Waarom zou ik een romantische avond bederven met serieuze gesprekken. Ik was blij met die lieve Bart die dat voor me geregeld had.
Helaas haalde binnen een week de dagelijkse drukte ons in. Het ontspannen gevoel van Valentijnsdag verdween. Onze gesprekken beperkten zich weer tot praktische zaken: wie haalt de kinderen op, wat eten we vanavond, is de auto al naar de garage geweest? Ik miste het contact. Ik dacht aan het enthousiaste verhaal van mijn klant. Als zij en haar man er allebei zo positief over zijn, waarom doe ik er dan zo moeilijk over.
Waar ik de daadkracht vandaan haalde weet ik niet maar ik melde ons aan voor het Encounter weekend in maart, regelde dat de kinderen naar m’n ouders konden en vertelde Bart dat hij dat weekend vrij moest houden. Ik liet hem de website zien, hij was niet bepaald enthousiast maar zag wel in dat er niet veel te onderhandelen viel.
Met frisse tegenzin en spanning in mijn buik reden we die vrijdag in maart naar Helvoirt.
“We hadden toch ook gewoon een wellnessweekend kunnen boeken”, mopperde Bart nog. Hoe dichter bij we de bestemming kwamen, hoe meer ik dacht dat hij gelijk had. Waarom leek dit ook al weer een goed idee? Maar we gingen dapper door.
Het weekend zelf was intens. Spannend, ontroerend, confronterend, maar vooral verbindend. We lachten, we huilden, we praatten als nooit tevoren. We ontdekten opnieuw waarom we ooit voor elkaar hadden gekozen.
Helemaal stuk maar vol energie reden we zondagmiddag weer naar huis. Enorm blij dat ik de moed had gevonden het door te zetten, en… ook Bart was enthousiast. We hadden iets belangrijks herontdekt. Daarom scheven we ons direct in voor de aansluitende workshops. Negen maanden lang, een avond per maand, oefenden we hoe we deze nieuwe manier van communiceren vast konden houden. Terugvallen in onze oude patronen zagen we niet zitten.
Afgelopen donderdag was de laatste workshopavond en geen seconde spijt gehad dat we dit hebben gedaan. Onze gesprekken zijn veranderd. We luisteren beter, begrijpen elkaar dieper, zelfs de moeilijke onderwerpen over opvoeding en toekomstplannen bespreken we open.
Vanavond is het weer Valentijnsavond. Een jaar na die heerlijke avond waarbij ik heel even dacht dat dat avondje misschien wel voldoende zou zijn, zitten we weer in mijn favoriete restaurantje. Van buitenaf lijkt het precies hetzelfde: de sfeer, het eten, de kaarsen op tafel, maar tussen ons is het een wereld van verschil.