Hebben jullie dat ook? Dat er juist op vakantie – gek genoeg – irritaties ontstaan? Net terwijl iedereen ontspannen is en er niets hoeft? Hoe vreemd is dat! Pleun en Jens overkwam het ook jarenlang, totdat ze een oplossing vonden.
Jarenlang gebeurde het ons dat er op vakantie irritaties ontstonden. Ik kijk uit naar een middag met mijn nieuwe boek, terwijl Pleun een mooie wandeling wil maken die ze voor ons vertrek heeft uitgezocht. Of ik verheug me op een gezamenlijk ontbijt, terwijl de rest van het gezin nét vandaag uitkiest om eens ongegeneerd lang uit te slapen. Waar het misgaat, is dat we elkaars verwachtingen niet kennen en ook niet uitspreken.
In ons normale leven zit er structuur in onze dag, een vast ritme, en heeft iedereen zijn eigen taken. Ieders dagindeling en activiteiten zijn redelijk bekend. Er zijn weinig verrassingen. Maar op vakantie zijn we in een onbekende omgeving en wordt de structuur losgelaten. Dat geeft vrijheid, maar ieder verliest ook wat houvast. Ik wil genieten van de vrijheid die de vakantie geeft, maar ik ben ook samen met Pleun en de kinderen, en soms ook vrienden, en dus zal ik ook met hen rekening moeten houden.
Sinds enkele jaren gaan we een paar dagen voor ons vertrek met de vakantiegangers om tafel zitten. Ieder krijgt een pen en papier en schrijft drie vragen op. De wekker wordt op tien minuten gezet en we beantwoorden schriftelijk de vragen, in stilte. Nadat de wekker is gegaan, leest ieder om de beurt zijn of haar antwoorden voor. Nadat iemand zijn stuk heeft voorgelezen, mag de rest enkele vragen stellen. Deze methode hebben we meegenomen uit het Encounter weekend, is heel simpel maar met een groot effect.
Dit zijn de vragen waarover we schrijven:
1. Wat heb ik nodig om de allerleukste vakantie ever te krijgen?
2. Wat vind ik prima om voor jullie te doen?
3. Wat vind ik best spannend en hoe kunnen jullie mij helpen?
Het levert elke keer weer mooie inzichten op. Afgelopen jaar waren we maar met z’n drieën, maar toch gingen we er even voor zitten. Onze dochter schreef dat ze al helemaal voor zich zag hoe ze in de zon eindelijk dat ene boek kon lezen en ik kon aangeven dat ik mijn gitaarspelen op wilde pakken. Zo ontdekten we dat wij allebei behoefte hadden aan tijd voor onszelf en niet elke dag volgepland hoefden te hebben. En natuurlijk dat we bij het inpakken ruimte moesten overlaten voor de gitaar…
Pleun gaf aan dat ze best iedere dag voor het ontbijt verse broodjes wil halen. Onze dochter schreef dat ze wel altijd de tafel wilde dekken en ik gaf aan dat ik wel de was wilde doen. Zo kwam niet alles op één persoon neer. Vele handen maken licht werk.
Op de derde vraag schreef Pleun dat het voor haar spannend is om de overtuiging los te laten dat alle door haar uitgezochte uitstapjes ook uitgevoerd moeten worden. Ze heeft dan van mij en onze dochter nodig dat we haar een spiegel voorhouden als ze te veel pusht en dat we haar vertellen dat het ook oké is als we niet haar lijstje afwerken. Ik sprak uit dat ik het spannend vind om ruimte te vragen voor mijn gitaarhobby en dat ik het fijn zou vinden als de rest van het gezin mij uitnodigt om af en toe mijn instrument te pakken. Onze dochter was bang om er – in ons gezelschap van drie – een beetje bij te hangen als een vijfde wiel aan de wagen. Zij vroeg ons om haar te betrekken, maar ook aan te geven wanneer we even met zijn tweetjes wilden zijn.
Voor ons werkt dit elk jaar weer als een (vakantie)trein. Probeer het ook eens!
Fijne vakantie!